سه هنگام سيروس " قاسم" سيف

هنگام اول

عصر بود و همه

ادراک تماشائی باغ

که

" من " و " خود"

به تماشای خدا می رفتيم

و

صداها

به

تماشای سکوت

چو

نشستيم

برباد

و

گذشتيم

زدرياچه ی نور

انقلاب آمد

و ريد

هنگام دوم

انقلاب

بر بلندای کشورم ايستاده است و با نگاهی

در نگاه فرزندانش

ايمان فولادين گذشته را می جويد و فرزندانش

اما

نگاه از او بر می گيرند

به زمين خيره می شوند و با خود

زمزمه می کنن

افسوس

افسوس

افسوس

راه به جائی نبرده ايم؛

روزنه ای را که خواستی بگشائيم

فرو ريخت و نور نه

که تاريکی

با همه ی چرک و عفنی که درخود داشت

انقلاب

اما

گوش هايش را می گيرد و فرياد می زند

خاموش

خاموش

خاموش

هنگام سوم

جل الخالق

با چه سرعتی دارند می آيند

! زمين را کنار بکشيد از سر راهشان

اگر می توانيد

مزد ديروزشان را

بالا کشيده ايد و فکر می کنيد که اگر فردا

کاری گيرشان نيايد

اميدهايشان

پای بر گرده ی شب می گذارم و از ديوار افق

بالا می روم

نگاهشان می کنم

لبخند می زنند

جل الخالق

با چه سرعتی دارند می آيد